انواع غذاخوری‌ها
چهار نوع مدل غذاخوری در دنیا
فست فود
رستوران‌های فست فود غذاخوری‌های هستند که در آن غذاها بسته بندی شده و به این منظور فروخته می‌شوند که خارج از مغازه خورده شوند؛ البته این یک اصل نیست و عده‌ای از افراد نیز ترجیح می‌دهند در همان رستوران غذای خود را صرف کنند، اما به طور معمول نوع غذایی که این رستوران‌ها ارائه می‌دهند آنها را مناسب برای خوردن در همه فضاها (در تاکسی، هنگام راه رفتن و ...) می‌کند. غذاخوری‌های فست فودی کرایه‌ای استاندارد دارند و قیمت‌های نسبتاً پایین آنها (در مقایسه با رستوران‌های لوکس) سبب می‌شود تا بتوانند پذیرای مشتریانی از تمام قشرهای جامعه باشند. این رستوران‌ها بسیار پردرآمد هستند چرا که مواد اولیه محدودی دارند و نیاز به پرداخت هزینه‌های بالا برای مواد خوراکی ندارند. به علاوه اکثر آیتم‌های غذایی که آنها ارائّه می‌کنند نیاز به مهارت پخت و پز بالا و زمان زیاد نیستند. یکی دیگر از راه‌های کسب درآمد فست فودها پیش‌غذاهایی است که به همراه غذا سرو می‌شوند.
غذاخوری غیر رسمی (کژوال)
این رستوران‌ها انواع مختلفی از غذاخوری‌ها را در بر می‌گیرند. در واقع هم یک رستوران زنجیره‌ای معروف و هم یک رستوران محلی می‌توانند جزء غذاخوری‌های کژوال به حساب بیاییند. در این رستوران‌ها غذاهایی که قابلیت سریع آماده شدن را دارند، سرو می‌شود امّا تفاوت عمده آنها با رستوران‌های فست فود این است که شما فضای مناسب و بزرگی برای نشستن و استراحت دارید. بسته به غذایی که این غذاخوری‌ها سرو می‌کنند ممکن است فضای منحصر به فرد خود با دکور و موسیقی خاص داشته باشند. مثلاً ممکن است یک رستوران غذاخوری کژوال بین راهی حال و هوای در جاده بودن را جزو هویت بصری خود بکند. غذایی که این رستوران‌ها سرو می‌کنند بسیار متنوع است و در این فضا میتوان سالاد، پاستا، کوفته و حتی وافل را با آرامش خاطر صرف کرد. قیمت غذاهایی که در غذاخوری‌های غیررسمی سرو می‌شود عموماً از فست فود فروشی‌ها بالاتر است و همین باعث می‌شود این دست از غذاخوری‌ها درآمد بیشتری داشته باشند.
غذاخوری مجازی
این رستوران‌ها که به آنها رستوران‌های نامرئی نیز گفته می‌شود کمی غریبند! در غذاخوری مجازی نه میزی برای نشستن هست و نه پیشخوانی برای ثبت سفارش، گاهی حتی یک تابلوی ساده برای معرفی نام و کسب و کار خود نیز در بیرون رستوران نصب نشده است. این غذاخوری‌ها به این منظور ساخته شده‌اند که مشتری سفارش خود را تنها از طریق اینترنت و یا تماس تلفنی ثبت کند و غذا به سرعت به دست او برسد. این نوع غذاخوری چند سالی است که وجود دارد اما زمانی طرفداران آن زیاد شد که پاندمی کووید ۱۹ اتفاق افتاد. در ابتدای این پاندمی مردمی که از بیمار شدن هراس داشتند و نمی‌خواستند از خانه خارج شوند به این رستوران‌های مجازی پناه آوردند تا همچنان بتوانند با سفارش غیر حضوری غذاهای محبوب خود را میل کنند. از علل موفقیت غذاخوری‌های نامرئی این است که فضای مورد نیاز آنها محدود به تنها یک آشپزخانه کوچک است و به تبع نیاز نیست پول زیادی خرج ساخت و پرداخت لوکیشن خود کنند. به علاوه این غذاخوری‌ها احتیاجی به سالن‌کار ندارند و همین امر سبب شده که رستوران‌های مجازی کسب و کاری پر سود به حساب بیایند.
غذاخوری موقتی (پاپ آپ)
چیزی که این غذاخوری‌ها را جالب می‌کند ذات موقت آنهاست. رستوران‌های پاپ آپ در هر مکانی و در هر زمانی از سال ممکن است ظهور کنند. وسط یک بازار بزرگ در بهار، داخل یک ساختمان قدیمی در زمستان و حتی درون یک چادر در اواسط یک تابستان گرم. در حقیقت میتوان ریشه این رستوران‌ها را در غذاخوری‌های متحرکی دید که سال‌هاست توجه مشتریان را به خود جلب کرده‌اند. منظور از غذاخوری متحرک آن دسته از رستوران‌ها هستند که قابلیت جابجایی از مکانی به مکان دیگر دارند، به طور مثال یک دکه هات داگ فروشی درون یک ون. رستوران‌های پاپ آپ نیز مانند رستوران‌های متحرک بر روی تجربه کردن هویت غذا اصرار دارند و همین سبب شده که بتوانند آشپزهایی را به خود جذب کنند که قصد تجربه‌گری و پخت غذاهای متنوع دارند. این غذاخوری‌ها هم به دلیل موقت بودن درگیر اموری مانند اجاره نمی‌شوند و میتوان آنها را کسب و کاری با سود بالا به حساب آورد.