هفت پنیر مختص به آسیا

انواع پنیر آسیایی

روشان (چین)

روشان یک پنیر تخت چینی با بافتی چرمی است که متعلق به منطقه چینی یونان است. این پنیر که از شیر گاو تهیه می‌شود می‌تواند هم به صورت سرخ شده و هم کبابی مصرف شود. روشان هنگامی که در خیابان‌های کشور چین فروخته می‌شود غالباً به صورت کبابی روی چوبی ریخته می‌شود و به همراه میوه، شکلات آب شده و یا شیر غلیظ شده خورده می‌شود. هنگامی که این پنیر به طور کامل در روغن سرخ شود بافتش تا حدودی عوض شده و تا حدودی شکلی پوسته پوسته به خود می‌گیرد.

ساکورا (ژاپن)

اگرچه بعضی پنیرهای ژاپنی‌ مانند سو تقریباً منقرض شده‌اند امّا پنیری که همچنان به قوت خود در این کشور مصرف می‌شود، پنیر ساکوراست. ساکورا که به معنای شکوفه های گیلاس است، در طعم خود از برگ‌های موجود در کوه‌های گیلاس ژاپن نیز بهره می برد. این پنیر که از شیر گاو در هوکایدو (یکی از شهرهای ژاپن) به وجود می‌آید در المپیک پنیرهای کوهی موفق به کسی مدال طلا در رشته پنیر نرم شده است. از ویژگی های این پنیر می‌توان به زیبایی ظاهری آن اشاره کرد.

کِسونگ پوتی (فیلیپین)

کسونگ پوتی یک پنیر سفید است که در مناطقی از فیلیپین از جمله بولاکان، باکولود، کبو، لاگونا و سامار تولید می‌شود. این پنیر از ترکیب شیر شیر کارابائو (که یک نوع بوفالوی آبی است)، نمک و سرکه سفید و یا سرکه مایه پنیر تهیه می‌شود. این پنیر در مقایسه با شیر تازه خالص پنج برابر چربی و پروتیین دارد و این ویژگی آن را به تغذیه‌ای پرانرژی تبدیل کرده است. کِسونگ پوتی به طور معمول بویی تند، مزه‌ای نمکی و بافتی خامه‌ای دارد و غالباً هنگام صبحانه به همراه نان محلی فیلیپین (به نام پن د سال) صرف می‌شود. البته قابل ذکر است که این فرآورده لبنی در زمان جشن‌های ملّی و محلی نیز به عنوان اسنک خورده می‌شود.

راگیا یاک (نپال)

این پنیر خاص توسط عشایر تبتی در نپال به وجود می‌آید. راگیا یاک یک پنیر شیری کهنه با ساختاری سفت و تا حدودی سوراخ‌دار است. رنگ این پنیر تبتی معمولاً زرد مایل به سبز است و مزه آن بسته به طرز تهیه آن می‌تواند متفاوت باشد. راگیا یاک تنها در یک بازه زمانی در سال می‌تواند بدست آید و آن زمان اواخر ژوئن تا اوایل سپتامبر است. بوی این پنیر به نسبت ملایم و فندقی است و پوسته بیرونی آن کمی طعم تند با خود به همراه دارد.

بندال (هند)

خوراک هندی یکی از غنی‌ترین‌های آسیا و جهان است و بندال یکی از تولیدات همین خوراک پزی فوق العاده است. بندال نخستین بار در جمعیت‌های مستعمره پرتغالی واقع در بنگال (جایی که این پنیر اسمش را از آنجا گرفته است) به وجود آمد. طرز تهیه این پنیر منحصر به فرد به این گونه است که از پیش از دود دیدن از آبلیمو برای جدا کردن کشک از آب پنیر در سبدهایی که در آن نگهداری می‌شوند، استفاده می‌شود. این کار سبب می‌شود تا این پنیر مزه‌ای خشک و دودی به خود بگیرد. نحوه مصرف صحیح این پنیر باید به گونه‌ای باشد که سریعاً پس از تولید خورده شود تا مصرف‌کننده از بوی تازگی آن لذت ببرد. بهترین شیوه مصرف آن نیز به همراه نان تندی که مملو از ادویجات مختلف و گوشت هم باشد است.

دیل (ترکیه)

دیل یک پنیر محلی ترکی است که توسط شیر گاو و در شهرهای بیلچک و بورسا تهیه می‌شود. این پنیر تازه و سفید است و بافتی رشته‌ای دارد که از جهاتی آن را شبیه به پنیر موزارلا می‌کند. بافت دیل هنگامی که آب می‌شود تا حدی رشته‌ای می‌شود که نمی‌توان از آن در غذاهایی مانند پیتزا بهره برد (در ترکیه از پنیر کاسار در تهیه پیتزا استفاده می‌شود). مزه این پنیر ترکی ملایم، شیری، شیرین و حتی کمی نمکی است. دیل به طور معمول به شکل قطعات بزرگ مستطیلی فروخته می‌شود امّا این امکان نیز وجود دارد که آن را به قطعات ریزتری که شبیه به زبان هستند برش داد. جالب است بدانید که دیل در زبان ترکی نیز به معنای زبان است. این پنیر به طور معمول برای صبحانه سرو می‌شود.

بایسلاگ (مغولستان)

مغولستان کشوری سرشار از گاو، گوسفند، گاو میش و بز است و این سبب شده است که دامداری یکی از شغل‌های اصلی مردمان مغول باشد. در پی سالها تجربه دامداری بایسلاگ که یک پنیر خوش طعم است نیز پدید آمده است. این پنیر ملایم و نارس از دلمه شدن شیر به کمک کفیر تهیه می‌شود. سپس شیر خشک شده را از آن جدا کرده و قسمت جامد را برش داده و به عنوان میان وعده مصرف می‌کنند. شیوه مصرف محبوب بایسلاگ در مغولستان به این گونه است که پنیر سفید در چای غوطه‌ور می‌شود تا نرم شده و خوردن آن راحت‌تر شود.